sheniemigranti.ge გთავაზობთ ექსკლუზიურ ინტერვიუს დიდ ბრიტანეთში მცხოვრებ გიორგი ლოლიშვილთან, რომელიც პირველი ქართულ-ბრიტანული პროექტის ფარგლებში ქალაქ ლონდონში სპექტაკლ 《რეისი N06.16》-ს მართავს…
სპექტაკლი გაიმართება ლონდონში.
იდეის ავტორი: გიორგი ლოლიშვილი.
რეჟისორები: გიორგი ლოლიშვილი, მარტინ მაქუი.
სპექტაკლში უანგაროდ იღებენ მონაწილეობას ბრიტანული უნივერსიტეტის და კოლეჯის სარეჟისორო ფაკულტეტის სტუდენტები.
ჟანრი: ფსიქოლოგიური დრამა, ტრაგიკომედია.
for ticket’s > Gigi khutsishvili Number > +995 598 77 51 77.
TICKETS PRICE: 36Gel.16 Tetri.
Tbilisi, Vake location is only 38 ticket.
Kutaisi location is only 45 ticket.
სპექტაკლი დაფუძნებულია რეალურ ისტორიებზე, პიესის 30 პროცენტი კი დრამატურგების ფანტაზიის ნაყოფია.
სპექტაკლზე დაიშვებიან 16 წლიდან ახალგაზრდები.
+(16)
ინტერვიუ გიორგი ლოლიშვილთან:
– გიორგი, გვიამბეთ თქვენი ემიგრანტობის ისტორია – რატომ წახვედით დიდ ბრიტანეთში და რას საქმიანობთ?
– წასვლის მიზეზი იყო ის, რომ ბავშვობიდან ხელოვნებით ვარ გატაცებული… ჩემი პირველი შეხება ხელოვნებასთან იყო ორი წლის ასაკში, საბავშვო ბაღში. ძალიან მოვიხიბლე ზოგადად თეატრით, ცეკვით, სიმღერით და 6 წლის ასაკში ჩემმა მშობლებმა მიმიყვანეს თენგიზ და ლარისა გაჩეჩილაძეებთან, “თელაში” მუშტაიდის ბაღში, სამეჯლისო ცეკვებზე… 6 წელი ვცეკვავდი მათთან და ნამდვილად კარგად მახსოვს ის პერიოდი, მიუხედავად ბნელი 90-იანებისა.
ჩემს ოჯახს თავისი ბიზნესი ჰქონდა და არ გვიჭირდა. 12 წლის ასაკში კალათბურთზეც დავდიოდი, მაგრამ მაშინ ცეკვები არ იყო მიღებული… თბილისში, ავჭალაში, დავიბადე და გავიზარდე… სკოლაში ბულინგის მსხვერპლიც გავმხდარვარ 12 წლის ასაკში, ცეკვების გამო. ბავშვობიდან ძალიან ემოციური ვარ და სტრესული იყო ეს პერიოდი ჩემთვის, ფსიქოლოგიურად დიდი გავლენა მოახდინა ამან ჩემზე, რის გამოც სხვა სკოლაში მომიწია გადასვლა. სკოლას “I see”, “მე ვხედავ“ ერქვა. ამ სკოლამ ჩემს ფანტაზიაზეც იმოქმედა. სკოლაში იყო გახანგრძლივებული გაკვეთილები: ებრაულის, იტალიურის, ძველი და ახალი აღთქმის სწავლა – საოცარი პერიოდი იყო. ამ სკოლაში 4 წელი ვიარე, შემდეგ კი დაიკეტა… უკვე მე-9 კლასში ვიყავი, როდესაც სხვა სკოლაში გადავედი. საბოლოოდ, მე-10 კლასში ისევ ჩემს ძველ სკოლას დავუბრუნდი. აქედან უკვე მივიღე გადაწყვეტილება, რომ უნდა ჩამებარებინა სამსახიობოზე… სპექტაკლებში მონაწილეობა 12 წლიდან დავიწყე. პირველად ვითამაშე ნარკოდამოკიდებული ადამიანის როლი, რაც არასრულწლოვნისთვის არ შეიძლებოდა… შემდეგ წლებში უკვე ვითამაშე ცნობილ თეატრებშიც: „თუმანიშვილის თეატრი“, „ახმეტელის თეატრი“, “ვაკის თეატრალურ სარდაფში”, „ათონელის თეატრში “და უამრავ სხვა პროექტებში.
მე-12 კლასში ისე მოხდა, რომ მოსამზადებლად ერთ პოპულარულ ოჯახში მივედი, თუმცა საკმაოდ დიდი თანხა მოგვთხოვეს. შემდეგ მურმან ჯინორიასთან მივედი, კვირაში ერთხელ დავდიოდი, სრულიად უფასოდ…
საბოლოოდ, ისე მოხდა, რომ გამოცდებზე აღარ გავედი და ჩავაბარე საქართველოს ეროვნულ უნივერსიტეტში -„სეუ“-ში, ბიზნეს ადმინისტრირებაზე. ერთი წლის განმავლობაში, ყველა საგანი საკმაოდ მაღალ ქულებზე დავხურე, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს საქმე ჩემი არ იყო. შემდეგ გადავედი საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტში საზოგადოებრივ ურთიერთობებზე, რადგან მასობრივი კომუნიკაცია და სოციალიზაცია ძალიან მომწონდა.
უნივერსიტეტში სწავლა და პირობები ძალიან კარგი იყო, მაგრამ ერთადერთი, რაც არ მომწონდა, ეს იყო ინფრასტრუქტურა. ამ პერიოდში უკვე დავიწყე „პალიტრა“ მედიაჰოლდინგში მუშაობა, 6 თვე ვიმუშავე „პალიტრაში“ და უნივერსუტეტშიც მივატოვე სწავლა.
მეგობრებთან ერთად წავედი ეგვიპტეში სამოგზაუროდ და როდესაც დავბრუნდი, დამხვდა წერილი, რომ ჩავირიცხე ბრიტანეთის უნივერსიტეტში, ლონდონში, სამსახიობო ფაკულტეტზე. ავიღე 50%-იანი დაფინანსება სპონსორისგან, ერთ-ერთი ბრიტანელი ოჯახისგან, რომელსაც შვილი არ ჰყავდათ და თან მეგობარი სჭირდებოდათ. სწავლის გადასახადი იყო 28 000 ფუნტი წელიწადში. მოვიარე ყველაფერი, მაგრამ არავინ დამაფინანსა და ამ დიდი გადასახადის გამო ვერ წავედი… თუმცა მალევე აღმოვაჩინე განცხადება, რომ “ვაკის თეატრალური სარდაფი” და ილია ჭავჭავაძის სახელობის უნივერსიტეტი, აცხადებდა მობილობას სამსახიობო ფაკულტეტზე რუსუდან ბოლქვაძის ხელმძღვანელობით. ნამდვილად შოკისმომგვრელი იყო იმ პედაგოგების სია, რომლებიც აცხადებდნენ “ქასთინგს”.
მივედი, გავიარე შიდა ტური, წავიკითხე ლექსი და რუსუდან ბოლქვაძემ ამიყვანა თავის ჯგუფში. ძალიან ბედნიერი პერიოდი დაიწყო ჩემთვის 22 წლის ასაკიდან. სამი წელი ვისწავლე სამსახიობოზე. 25 წლის, როდესაც ვიყავი, მოიყვანეს სხვა ხელმძღვანელი – ქალბატონი რუსუდანი თანამდებობიდან გაათავისუფლა, რის გამოც თავი ვერ შევიკავე და ბატონ ივანესთან მომივიდა კამათი და წამოვედი თეატრიდან.
– საინტერესოა, ლონდონში როგორ აღმოჩნდით..?
– 25 წლის ასაკში, ამ ყველაფრის შემდეგ, ისევ გავგზავნე ბრიტანეთში ჩემი საბუთები. პასუხი მომივიდა, რომ დაფინანსება ისევ არ მქონდა და სპონსორის ძებნა იყო საჭირო. დრო რომ არ დამეკარგა, რადიოში დავიწყე მუშაობა და შევქმენი ჩემი კომპანია „სანიგი ჯგუფი“, რომელსაც საქართველოში ანალოგი არ აქვს. ამ კომპანიის მიზანია, ქართულ და მსოფლიო თანამედროვე სივრცეში, სხვადასხვა პროექტების, მოკლემეტრაჟიანი ფილმების, გამოფენების, სპექტაკლების, არაერთი ხელოვანი ადამიანის ნამუშევრების, მეტი ადამიანისთვის გაცნობა, სოციალიზაცია.
ამ ჰოლდინგის მიზანია პროექტებზე პროექტებით იმუშაოს და ჰქონდეს კოლაბორაცია სხვადასხვა ჰოლდინგებთან. და ამ კოლაბორაციის საფუძველზე განსხვავებული აქცენტები გააკეთოს ქართველ ახალგაზრდა სტუდენტებზე და ნიჭიერ ადამიანებზე, რომლებსაც აქვთ საშუალება და უნდათ ცნობადობა მსოფლიოს მასშტაბით.
კომპანიის გახსნის შემდეგ დავიწყე ჩემი პროექტები, რომელიც ძალიან პოპულარული იყო საზოგადოებაში, ამასთან ერთად, ვაკეთებდით მინი პიესებსაც. თუმცა, სამწუხაროდ, 27 წლის ასაკში შემექმნა მენტალური პრობლემა, დამისვეს ბიპოლარული აშლილობის დიაგნოზი. ჩემი ცხოვრების რთული პერიოდი იყო, აღმოვჩნდი ერთ-ერთი ფსიქიკური ჯანმრთელობის ცენტრში ძალიან კარგ ექიმთან, ნინო კუკულაძესთან და მინდა უღრმესი მადლობა გადავუხადო აქედან. მან მითხრა, რომ ჩემი დიაგნოზი არასწორად იყო დასმული და არ მჭირდა მძიმე არაფერი. უბრალოდ მქონდა ბიპოლარული აშლილობის მარტივი ფაზა, რომელიც მართვადია და მთელი ჰოლივუდი ამით არის დაავადებული. როდესაც უკვე კარგად გავხდი, გავაგრძელე რადიოში მუშაობა. ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მაგრამ 29 წლის ასაკში დავკარგე ჩემი ბავშვობის მეგობარი, რაც ძალიან დიდი დარტყმა იყო ჩემთვის. ჩავიკეტე საკუთარ თავში, მივატოვე მუშაობა. გადიოდა თვეები, ჩემი სტრესული მდგომარეობა არ იცვლებოდა, მაგრამ საბოლოოდ მამაოს ლოცვა-კურთხევით, აღსარებით გონს მოვედი და მაშინ გადავწყვიტე, რომ უნდა დამეტოვებინა საქართველო. უბრალოდ, ვთვლიდი, რომ ჩემი ადგილი აქ არ იყო და წავედი სამოგზაუროდ პოლონეთში…
10 დღე პოლონეთში ვიყავი, შემდეგ წავედი გერმანიაში, ბერლინში, ესპანეთში და ა.შ. შემდეგ ისე მოხდა, რომ ჩემმა მეგობარმა დამირეკა ირლანდიიდან და მთხოვა, ჩავსულიყავი ირლანდიაში. ირლანდიაში მივდიოდი, მაგრამ შემეცვალა ბილეთი, გზა… რა დროსაც ჩემმა მეგობარმა მითხრა, ლონდონში ჩამოდი, იქნებ სპონსორებიც მოიძიოო და ჩავედი. 2023 წლის 5 დეკემბერს ჩავედი ლონდონში, ყველა ძალიან კარგად დამხვდა. ძალიან მალევე მივიღე დაფინანსება, სახელმწიფომ დამიფინანსა კოლეჯი…
ერთ თვეში დავიწყე ჩემი პროექტის აქ ამუშავება. ეს პროქტი ჩემი კომპანიის “სანიგი ჯგუფის” პირველი ქართული სპექტაკლია, მისი პრემიერა ლონდონში გაიმართება, მაგრამ თბილისში და ქუთაისში გაიყიდება ბილეთები. უკვე ძალიან ცოტა ბილეთები დარჩა. პირდაპირი ტრანსლაცია იქნება ვაკეში, ერთ-ერთ სასტუმროში და ასევე, ქუთაისშიც.
– გვიამბეთ ამ სპექტაკლის შესახებ, ვინ არის დამდგმელი და ვინ არიან მსახიობები?
– იდეის ავტორი და რეჟისორი ვართ მე და მარტინ მაქუი. მარტინი ბრიტანელი რეჟისორია. ასევე უანგაროდ იღებენ მონაწილეობას ჩემი იტალიელი, ბრაზილიელი და პორტუგალიელი მეგობრები… ასევე შევხვდი ტომ კრუზის ფრანგ დუბლიორს, რომელსაც ქართული ღვინო გავასინჯე და ძალიან მოეწონა…
– და ბოლოს, რა არის თქვენი მთავარი მიზანი, საითაც თქვენ იღწვით?
– ჩემი ცხოვრების მთავარი მიზანი, პირველ რიგში, ქრისტესთან ყოფნაა. ამას გარდა, ჩემი ძმის კარგად ყოფნა და შემდეგ, შევდგე ქართველ საერთაშორისო წარმატებულ მსახიობად და მგონია, რომ ამას ნამდვილად მივაღწევ.
– გიორგი, გიტოვებთ თავისუფალ სივრცეს, სადაც შეგიძლიათ, უბრალოდ, სათქმელი თქვათ…
– მინდა, დიდი მადლობა გადავუხადო სალომე აბაშიძეს და გიორგი ნაწილაშვილს, ჩემი ბავშვობის მეგობრებს სკოლიდან, რომლებმაც მთელი ბავშვობა გამილამაზეს. სალომე დღემდე უანგაროდ ეხმარება ჩემს პროექტს. ასევე, დიდი მადლობა გუკა სვანიძეს, რომელიც გარდაიცვალა და მინდა ვთქვა, რომ ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი წლები მან მაჩუქა…
ავტორი: თათია გოჩაძე
#drpkhakadze #gochadze #sheniemigranti
მასალის გამოყენების პირობები
