ავტორი: თათია გოჩაძე
sheniemigranti.ge გთავაზობთ ექსკლუზიურ ინტერვიუს სოციალურ ქსელში პოპულარულ ბლოგერ თეონა ჯიქიასთან, რომელიც აშშ-ში ცხოვრობს, მუშაობს Uber-ზე და ერთგულ მკითხველს პერიოდულად ძალიან საინტერესო “ტაქსის ისტორიებს” სთავაზობს ბლოგის სახით. თეონამ ექსკლუზიურად გაგვიმხილა, რომ სულ მალე წიგნის გამოცემასაც აპირებს… 🌸
– თეონა, გვიამბეთ თქვენი ემიგრანტული ისტორია – როდის და საიდან დაიწყო ეს გზა ?
– ჩემი ემიგრანტული გზა ცოტა არასტანდარტულია… საერთოდ არ მქონია წასვლა გეგმაში არასდროს. აი, ხომ არიან ადამიანები, რომელთაც უნდათ საზღვარგარეთ ცხოვრება? – მე, არასდროს მქონია სურვილი, არასდროს მიფიქრია ამაზე, იმდენად მიყვარს ჩემი სამშობლო.
თუმცა, მოხდა ისე, რომ 44 წლის ასაკში, დაუგეგმავად შევედი საელჩოში და მომცეს ვიზა უპრობლემოდ. შემდეგ კი რადგანაც ვიზა მქონდა, ბევრი აღარ მიფიქრია. ვიცოდი, თუ სწრაფად არ გადავწყვეტდი, არ წავიდოდი.
ფრენის შიში მაქვს, თვითმფრინავს ჰაერში რომ ვხედავ, მაგაზეც კი პულსი მიჩქარდება, მაგრამ წარმოიდგინეთ, მარტომ ვიფრინე მთელი 12 საათი- საქართველოდან აშშ-მდე.
პირველი ხუთი თვე აზრზე მოსასვლელად დამჭირდა. ვერც სამსახური ვნახე, თან ნიუ-იორკში ვცხოვრობ და აქ ცხოვრება იაფი არ არის… რაც დანაზოგი მქონდა, დავხარჯე… შემდეგ კოვიდპანდემია დაემთხვა, დაიკეტა ყველაფერი, ,,გაჩერდა პლანეტა“ და ძალიანაც რომ მდომოდა, ვერსადაც ვეღარ წავიდოდი.
შემდეგ საბუთის გაკეთება დავიწყე, პრინციპი გამიჩნდა რომ ,,ლუზერად“ არ დავბრუნებულიყავი საქართველოში – რაღაცას მივაღწევ-მეთქი, ვიფიქრე და გავანულე ჩემი ,,ქართული ცხოვრება“, ზოგადად ყველაფერი, რაც 44 წლამდე შევქმენი და ამერიკაში დავიწყე ყველაფერი თავიდან.
– ჩემთვის ძალიან შთამბეჭდავი თქვენს ისტორიაში არის ის, რომ Uber-ზე მუშაობთ… როგორ აუღეთ ალღო? ალბათ, თავიდან გზებიც არ იცოდით… ენა თუ იცოდით? როდის გადაწყვიტეთ, ამ საქმიანობით დაკავებულიყავით?
– ეს, მეორე საოცარი ისტორია ჩემი ცხოვრებიდან – წარმოიდგინეთ, თბილისში ვცხოვრობ, მაქვს წარმატებული კარიერა, ვარ ბუღალტერი ერთ-ერთ აუდიტურ კომპანიაში… მოკლედ, ქართული რეალობა როგორც არის – კაფე, ჩაიცვი, გაერთე, იმუშავე, დილაობით სისტემატიურად ვვარჯიშობდი.
ერთხელაც, რატომღაც ამეკვიატა ფიქრი, რომ მე უნდა წავიდე ამერიკაში. ოღონდ, მაშინ ვიზაც არ მქონდა ჯერ, არც საელჩოში ვიყავი გასული… ჩემს ფიქრებში, ვიყავი ჰოლივუდში. ვხვდებოდი ჰოლივუდელ ვარსკვლავებს, მათიანი ვხდებოდი, ოღონდ, ეს ხდებოდა ჩემს ფიქრებში…
ვიყავი ვითომ ტაქსის მძღოლი, ვწერდი ჩემი მგზავრების ისტორიებს და მგზავრების ნებართვით ვუღებდი მათ ფოტოებს. მას შემდეგ ხუთი წელი გავიდა და ვარ ტაქსის მძღოლი ნიუ-იორკში, ვწერ ისტორიებს ჩემს მგზავრებზე, თუმცა ვერ ვუღებ ფოტოებს, რადგან ამას Uber კრძალავს.
ძალიან ბევრი მეხვეწება უკვე, რომ გამოვუშვა წიგნი ამ ისტორიების. განსაკუთრებით საინტერესო მგზავრები მყავს… ზოგჯერ, ისეთ ისტორიებს მიყვებიან, რომ შოკში ვარ ხოლმე.
ბევრს ვერც ვწერ, დრო არ მაქვს. დღეში ხანდახან ოცი მგზავრი მყავს…გარდა ტაქსისტური ისტორიებისა, მოთხრობებსაც ვწერ, ასევე ფოტოგრაფია მიყვარს ძალიან და ვიღებ საინტერესო ფოტოებს მანქანიდან…
ენის ბარიერი არ მქონია, რადგან, რაც თავი მახსოვს, სულ ინგლისურს ვსწავლობ, სულ ვემზადები.
– თეონა, ჩვენ თითქმის ყველა ემიგრანტს ვეკითხებით იმ ქვეყანაში ცხოვრების პირობებზე, რომელშიც ცხოვრობენ და რადგანაც ჩვენი მედიაჰოლდინგის ძირითადი ხაზი საზოგადოებრივი ჯანდაცვის საკითხებია, გკითხავთ – როგორი პირობებია აშშ-ში ჯანდაცვის კუთხით ემიგრანტებისთვის?
– ყველაზე კარგი ბენეფიტი ჩემთვის რაც იყო… არ მქონდა საბუთები, არ ვიყავი ლეგალი, არც “სოუშალი”, არაფერი გამაჩნდა, მაგრამ ამ ქვეყანაში მომეცა იმის საშუალება, რომ გამეკეთებინა სრული დაფარვით დაზღვევა, რომელშიც არც ერთ თეთრს არ ვიხდიდი. ეს, ალბათ, სტატუსის მიხედვით არის – დაბალშემოსავლიანისათვის, უმუშევრისათვის და ა.შ დღემდე მაქვს, ეს დაზღვევა 100 000 $-იანი ოპერაციაც რომ დამჭირდეს, გავიკეთებ უფასოდ, ამ მხრივ მართლა ძალიან კარგი პირობებია.
თუმცაღა, აუცილებლად უნდა ვთქვა, რომ ძალიან ძნელია კარგი სპეციალისტის ნახვა ნებისმიერ დარგში, რაც ჩემთვის უთხოვიათ რომ გამეგო, ან მე დამჭირვებია… ძალიან ძნელია და უბრალოდ, უნდა გაგიმართლოს, დიდი ხნის აქ ნაცხოვრებმა ადამიანმა უნდა გირჩიოს კარგი ექიმი…
ძვირიანი წამლები რაც არის, არის აბსოლუტურად უფასო, შეიძლება მინიმალური თანხის გადახდა დაგჭირდეს.
დისკომფორტი ის არის, რომ ძალიან დიდი ხანი გჭირდება ვიზიტის ჩასანიშნად… საქართველოში მიჩვეული ვიყავი, რომ დარეკავ წინა დღეს, დაჯავშნი და მეორე დღეს ჩვეულებრივ მიდიხარ. ვიზიტს აქ ხალხი თვეობით ელოდება, თუმცაღა გადაუდებელი მიღებაც მუშაობს…
– საქართველოდან აშშ-ის ცხოვრება იდეალური ჩანს… გვიამბეთ, როგორია ამერიკის ყოველდღიური ცხოვრება რეალურად?
– ჩემი დაკვირვებით – გააჩნია რა განწყობით ჩამოდიხარ ამ ქვეყანაში… მე საკუთარ თავთან მაქვს სულ ბრძოლა, თითქოს ვაპროტესტებ აქ ცხოვრებას… ამ დროს ამერიკა რა შუაშია? მე თვითონ ჩამოვედი. რაღაცას ვემართლები თითქოს ამ ქვეყანას და რატომ ვუმტკიცებ, რომ მე საქართველო მიყვარს, მე აუცილებლად დავბრუნდები- მეთქი, თავადაც არ ვიცი.
აი, ჩემს დას კი განსხვავებული დამოკიდებულება აქვს. ისიც აქ ცხოვრობს. პირველად სტუმრად ჩამოვიდა ჩემი დაბადების დღისთვის, მოულოდნელად მესტუმრა და სულ ამბობს, აეროპორტიდან რომ გამოვედი, მივხვდი, რომ ეს ჩემი ქვეყანა იყოო. ის ძალიან კარგად ადაპტირდა ამ ქვეყანაში, სოციუმში, ჰყავს სამეგობრო წრე, მოიწყო საცხოვრებელი სივრცე…
მე კი დღემდე ფეხი ვერ მოვიკიდე ამერიკაში. არ გამჩენია სურვილი, ჩემი სახლი მქონოდა ცალკე. მოკლედ, ჩემს ქვეყნად ვერ აღვიქვამ, რომ აქ მოვეწყო და ცხოვრება ათწლეულებზე გავთვალო.
– დიახ, შესაძლოა ამიტომაც სულ ქართველ ხალხთან გაქვთ ურთიერთობა თქვენი ბლოგის მეშვეობით…
– დიახ, ჩემი და კი პირიქითაა… არის ემიგრაციის რამდენიმე სახე, ორიც კი არა, მრავალწახნაგოვანი შემთხვევებია. გააჩნია, შენ როგორ ხედავ, რა მოთხოვნა გაქვს და ა.შ.
– ძალიან კარგი იუმორის გრძნობა გაქვთ, რამდენად გშველით ეს ემიგრაციაში? რას ურჩევთ იმ ემიგრანტებს, ვისაც ნოსტალგია შემოერევათ – რამდენად შველის იუმორი და აადვილებს საკითხისადმი მიდგომას?
– ასეთი დამოკიდებულება გშველის, ზოგადად, ცხოვრებაში და არამარტო, როგორც ემიგრანტის ჭრილში გადასარჩენად.
არ დაგიმალავთ, რომ მაქვს უმძიმესი მომენტები, დღეები. მანქანაში მარტო ვზივარ და ბოლო ხმაზე ვღრიალებ, მაგრამ, ესეც, როგორც ვხვდები, ადამიანზეა დამოკიდებული.
არაფრისგან ისტორიას შევქმნი, თავს გავირთობ, გავიხალისებ. თუ ცუდ ხასიათზე ვარ და ვიცი, რომ შეიძლება ჩემი განწყობა სხვას გადავდო, არ არსებობს რომ ხალხში გავერიო, წავალ დავიძინებ, მოვშორდები, მარტო ვიქნები. ოპტიმისტი ვარ და ეს განაპირობებს იმას, რომ იუმორით შევხედო ცხოვრებას.
– ცოტა ხნის წინ სერთიფიკატი გამოაქვეყნეთ და დაწერეთ, რომ სამსახურს ეძებთ და ამაზეც გვესაუბრეთ…
– საქართველოში ბუღალტერი ვიყავი ბევრი წელი და საკმაოდ წარმატებული კარიერა მქონდა ამ მხრივ… აქ რომ ჩამოვედი, თავიდან ვერ დავლაგდი, ძალიან არეული ვიყავი შინაგანად, მენტალურად. მერე, როგორც ვთქვი, პანდემია დაემთხვა და როგორც კი საბუთი მომივიდა ოფიციალურ სამუშაო უფლებაზე, მაშინვე წავედი და ჩავაბარე კოლეჯში ბუღალტერიაზე.
ახლა, უნდა გავიარო ტესტირება, რათა გავხდე აშშ-ის შემოსავლების სამსახურში რეგისტრირებული ბუღალტერი და უფლება მქონდეს, ჩემი ხელმოწერით დეკლარაციები ჩავაბარო ხოლმე.
მალე დავიწყებ, ამ მხრივ მუშაობას გავიწაფები ამერიკულ ბუღალტერიაში, რაც საშუალებას მომცემს, ერთ მშვენიერ დღეს, თუ გადავწყვეტ საქართველოში დაბრუნებას, მაქედან ვიმუშავო აქაურ კორპორაციებში.
– მაინც სად გესახებათ თქვენი მომავალი – საქართველოში თუ ამერიკაში?
– ცალსახად, საქართველოში! არც განიხილება სხვა ვერსია, უბრალოდ, დროის მომენტია, ეს როდის მოხდება.
მასალის გამოყენების პირობები
