ავტორი: თათია გოჩაძე
sheniemigranti.ge გთავაზობთ ექსკლუზიურ ინტერვიუს მუსიკოს ლევან შენგელიასთან, რომელიც წლებია, აშშ-ში ცხოვრობს… ბატონი ლევანი ძალიან საინტერესო რესპონდენტია, რადგან მუსიკალურ ნიჭთან ერთად არაჩვეულებრივი იუმორის გრძნობა აქვს და არც ამ ინტერვიუს ჩაუვლია იუმორის გარეშე, რაშიც თავადაც დარწმუნდებით…
– ბატონო ლევან, ინტერვიუ თქვენი ემიგრანტული ცხოვრებით დავიწყოთ… ვიცი, რომ რამდენიმე წელია, საზღვარგარეთ იმყოფებით და ხართ მუსიკოსი, თანაც ძალიან კარგი! გვიამბეთ თქვენი ისტორია, როგორი იყო თქვენი გზა აშშ-მდე?
– მოგესალმებით, ჩემი ისტორია ძალიან გრძელია. 1992 წელს თბილისის კონსერვატორიაში მე-4 კურსზე ვიყავი, როდესაც კომპოზიტორების დელეგაცია ჩამოვიდა და რატომღაც მათ არჩევანში მეც მოვხვდი. ძალიან ბევრი შტატიდან მომივიდა მოწვევები – მე “ჰარდფორდის” უნივერსიტეტი დავამთავრე, საკომპოზიტორო ფაკულტეტი, რომელიც ჩემთვის იყო საუკეთესო.
1992 წლიდან 2002 წლამდე ვიყავი ამერიკაში. შემდეგ საქართველოში ჩამოვედი, შევქმენი ჯგუფი, რომელიც ძალიან წარმატებული იყო მანამ, სანამ ომი არ დაიწყო. ომის დაწყებისას მივხვდი, რომ მუსიკამ დაკარგა ფასი საქართველოში და ხელმეორედ ჩამოვედი ამერიკაში. ამ ქვეყანაში იმდენად დიდი ხანია, ვარ და იმდენად შევესისხლხორცე, რომ აქ თავს ემიგრანტად ვერ ვგრძნობ. ორივე ქვეყნის მოქალაქე ვარ და ორივე ქვეყანა ძალიან მიყვარს…
– ბატონო ლევან, ამბობენ, რომ ქართველ ემიგრანტებს მანდ “პატარა საქართველო” გაქვთ… გვიამბეთ, როგორია ქართველისთვის აშშ-ში ცხოვრება, თუ გაქვთ თქვენს თანამემამულეებთან კავშირი, რა თქმა უნდა, პროფესიული გადაკვეთაც გექნებათ, ალბათ, ხომ?
– რა თქმა უნდა, ხშირად მაქვს კონცერტები მთელ ამერიკაში ისევე, როგორც მთელ ევროპაში. ზოგადად, ქართველები საზოგადოების ისეთ მაღალ ფენაზე ავიდნენ, რომ თითქმის არავის ჩამოუვარდებიან. ისიც არის, რომ ბევრი ქართველი ცუდ დღეშია და აქ სამუშაოდ ჩამოდის, მაგრამ ეს უფრო სხვა თემაა… ძირითადად, ის, რაც არასოდეს გვქონდა წლების განმავლობაში, მუდამ გული მწყდებოდა, რომ ქართული დიასპორა იყო, მაგრამ არაფერს არ აკეთებდნენ. დღეს კი ეს ყველაფერი ასე არ არის… ძალიან მიხარია, რომ როგორც ქვეყანა, ნამდვილად შევდექით და კონკურენციას ვუწევთ ყველას…
– რაც შეეხება თქვენს პროფესიულ საქმიანობას – თქვით, რომ არაერთ კონცერტს მართავთ, დეტალურად უამბეთ ჩვენს მკითხველს თქვენი შემოქმედების შესახებ…
– მყავს საკუთარი მუსიკოსების ჯგუფი, რომელთანაც დავდივარ და ჩემს შემოქმედებას ვაცნობ მსმენელს. თუმცა ამ ბოლო დროს წელიწად- ნახევრის განმავლობაში, უკვე ინდივიდუალურად გასვლებმა დიდი აღფრთოვანება დაიმსახურა მაყურებლის მხრიდან. ხშირად მაქვს სოლო გასვლები. თან ჩემი შემოქმედება არ არის მხოლოდ მუსიკა, ჩართულია თეატრალური ნომრებიც და ნამდვილად კარგი გამოდის. ეს ნომრები გაჯერებულია ბევრი იუმორითა და ქართველი ემიგრანტებისთვის ემოციებთან დაკავშირებულიც კი არის…
– როგორც ვიცი, საქართველოში გაქვთ პროექტი – ცნობილი ადამიანების საღამოებს აწყობთ… მუხრან მაჭავარიანის, ოტია იოსელიანის და ა.შ. გვიამბეთ ამის შესახებ…
– მე სამტრედიიდან ვარ. პატარა რომ ვიყავი, ჩემს მეზობელს, საჩხერის ერთ-ერთ სოფელში, არგვეთში დავყავდი ხოლმე დასასვენებლად. იქ ერთი კაცი გავიცანი, რომელიც კანფეტებს მჩუქნიდა ხოლმე და ძალიან მიხაროდა. ამ კაცს ძალიან დავუახლოვდი. მაშინ ვერ ვიაზრებდი, მაგრამ, როდესაც გავიზარდე, გავიგე, რომ ეს კაცი მუხრან მაჭავარიანი იყო.
როდესაც ბავშვობა გამახსენდა, მომინდა, რომ უკან დავბრუნებულიყავი. 20 წლის შემდეგ, ისევ მივედი იმ სახლში და გადავწყვიტე მეზობლებისთვის პატარა საღამო გამეკეთებინა, მაგრამ ეს საღამო ძალიან დიდი გამოვიდა…
ამის შემდეგ ტრადიცია დამკვიდრდა, რომ ყოველ წელს გაკეთებულიყო ასეთი საღამოები, თუმცა შემდეგ, როდესაც დავფიქრდი, საჩხერის თეატრის დირექტორს შევთავაზე, რომ პროექტი უნდა გაგვეკეთებინა – “მიძღვნა გენიოსებს”, რომელიც სხვადასხვა ცნობილ ადამიანის ეზოში გაიმართებოდა.
მუხრან მაჭავარიანის საღამო რომ მოვაწყვეთ, ტელევიზიები თბილისში მისულან, მის ნაქირავებ ბინაში და ამ დროს მე არგვეთში ვიყავი, მუხრან მაჭავარიანის სახლში… არც კი იცოდნენ, სად ცხოვრობდა…
მუხრან მაჭავარიანის შემდეგ იყო ნიკო ნიკოლაძე; რევაზ ლაღიძის საიუბილეო 100 წლისთავი. მაშინ კორონა იყო, პანდემიის პერიოდი, მაგრამ საბოლოოდ მაინც მოხერხდა ამის გაკეთება. 6 საღამო ჩატარდა ცნობილი ადამიანების საპატივცემულოდ და ვფიქრობ, ეს პროექტი ნელ-ნელა კიდევ უფრო კარგად მოიკიდებს ფეხს საზოგადოებაში. რევაზ ლაღიძის იუბილე მთლიანად ემიგრანტებმა დააფინანსეს…
– წელსაც აპირებთ მსგავსი პროექტის ჩატარებას და რომელი ცნობილი ადამიანისადმი იქნება ის მიძღვნილი?
– ეს პროექტი შარშან უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ჯანმრთელობის მდგომარეობის გამო ვერ მოვახერხე საქართველოში ჩამოსვლა. თანაც კონცერტები დამემთხვა… ახლახან ჩამოვედი ძალიან ემოციური საღამოდან, ლას-ვეგასიდან. იქ იყო უამრავი ქართველი სამხედრო, რომლებიც ნატო-ში იყვნენ, დაჭრილები, ხელისა და ფეხის გარეშე. უამრავი ადამიანი ჩამოვიდა, მათ შორის, UFC-ის სპორტსმენებიც იყვნენ. ნამდვილად ემოციური საღამო გამოვიდა, ცრემლებიც კი ვერ შევიკავეთ…
რაც შეეხება საქართველოს, ჩაფიქრებული გვაქვს, პირველი საღამო გაკეთდეს ნატო ვაჩნაძის სახლში, გურჯაანში, ხოლო მეორე საღამო – ხერგიანის, მესტიაში… საუბარი მაქვს არამხოლოდ მუსიკოსებზე, არამედ ყველა პროფესიის გენიოსზე…
– ბატონო ლევან, თქვენს გვერდს თვალი რომ გადავავლე, ქართველი კომპოზიტორების არაერთ ცნობილ მელოდიას გადავაწყდი… მაინც, ვინ არის თქვენთვის ყველაზე საყვარელი კომპოზიტორი?
– ჩემთვის, ქართველ კომპოზიტორებზე საუბარი იწყება და მთავრდება რევაზ ლაღიძით. მისი მელოდიები ძალიან ახლოს არის ჩემთან და რამდენი წელიც არ უნდა გავიდეს, ეს კაცი მუდამ იარსებებს. რა თქმა უნდა, მე ჩემი საკუთარი ძალიან ბევრი ნაწარმოები მაქვს, მაგრამ როდესაც კოვიდპანდემია დაიწყო, იმდენად ჩავიკეტეთ, ვცდილობდი საკუთარი თავისთვის რაიმე საქმე მეპოვნა. შემდეგ ნელ-ნელა ეს ყველაფერი იმ დონემდე გავრცელდა, რომ ევროპის ყველა ქალაქში მაქვს გამართული კონცერტი…
– ამჯერად გაქვთ რაიმე გასტროლები დაგეგმილი?
– დიახ, ჯერ ფილადელფიაში, შემდეგ ლასვეგასში, ლოსანჯელესში, საბერძნეთში და ა.შ.
– ბატონო ლევან, თქვენი ჯანმრთელობის მდგომარეობიდან გამომდინარე, ვიცი, რომ შეხება გქონიათ ამერიკის ჯანდაცვის სისტემასთან. მოგვიყევით, როგორია ამერიკაში ჯანდაცვის მომსახურება?
– 8 თვის წინ, ზედმეტი წონის დაკლება გადავწყვიტე დიეტის საშუალებით. როდესაც უკვე სასურველ წონას მივაღწიე, საჭმელს ვეღარ ვიღებდი იმ რაოდენობით, რასაც თავიდან… როდესაც ექიმთან მივედი, გამსინჯა და მითხრა, რომ არაფერი მჭირდა, მაგრამ ჩემი დაჟინებული მოთხოვნით გამგზავნეს გამოკვლევაზე.
კონცერტების გამო, სრულიად გადამავიწყდა. ერთი კვირის შემდეგ, თერაპევტმა დამირეკა და მითხრა, რომ ონკოლოგიური დიაგნოზი დამისვეს. თუმცა ჩემმა ტვინმა დაბლოკა ეს ინფორმაცია და ახლაც კი, როდესაც ყოველ ოთხშაბათს გამოკვლევებზე მივდივარ, იქვე როიალი დგას და კონცერტს ვმართავ ხოლმე.
რამდენიმე თვის შემდეგ, როდესაც “კატე” გადავიღე, ფანტასტიკური შედეგი მქონდა. მეც ვატყობ, რომ ნელ-ნელა ძალებს ვიკრებ და ვძლიერდები.
რაც შეეხება ჯანდაცვის მომსახურებას, როგორც კი ეს ამბავი მოხდა, მაშინვე ყველანაირი დაფინანსება მივიღე, სრული დაზღვევით დამიფინანსდა. ამას გარდა, ტრანსპორტირება, კვება აბსოლუტურად ყველაფერში გეხმარებიან. მინდოდა ბლოგების წაყვანაც, ისეთი ადამიანებისთვის, რომლებიც ჩემსავით ამ პრობლემას ებრძვიან, მაგრამ შევჩერდი, რადგან ბევრია ისეთი, რომელსაც სხვა ქვეყანაში მსგავსი მკურნალობის საშუალება არ აქვთ…
– რას ურჩევდით მსგავსი დიაგნოზის პაციენტებს? ფსიქოლოგიურ მდგომარეობას და პოზიტიურ განწყობას რა როლი აქვს ამ სენთან ბრძოლაში?
– ფაქტია… ისეთი დასუტებული ვიყავი, რომ ფეხზე წამოდგომა მიჭირდა, მაგრამ გააჩნია, როგორ მიუდგები ამ საკითხს. როდესაც ჩემს ტვინს ვუთხარი, რომ არა – ეს დაავადება ვერ მომერევა, უფრო მეტი მოტივაცია მომეცა. ამიტომ ჩვეულებრივად ვაგრძელებ ცხოვრებას, როგორც ადრე, იუმორით ვუდგები. იმდენად ვაცინებ ხოლმე ექიმებს და პაციენტებს, არც კი მეკარებიან, სიცილს ვერ იკავებენ…
– თქვენი იმერული ხასიათი და იუმორის გრძნობა მანდაც შეინარჩუნეთ, ხომ?
– ზუსტად! ჩავრთე ქუთაისური, სამტრედიული ხასიათი და არის გამიშვი და გამატარე (იცინის)…
– ბატონო ლევან, გითმობთ თავისუფალ სივრცეს, ხომ არ არის ისეთი რამ, რისი თქმაც გსურთ საჯაროდ, თუნდაც ქართველ ხალხს რომ მიმართოთ…
– მინდა, საქართველოს გამძლეობა ვუსურვო. მიუხედავად იმისა, როგორიც არ უნდა იყოს, ჩვენ ქვეყანა ვართ და მე ამას ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ვგრძნობ. აქ ყველამ იცის საქართველოს შესახებ. ერთხელ შეკრებაზე ერაყელები გავიცანი, მკითხეს საიდან ხარო და საქართველო რომ ვუთხარი, პირდაპირ მკითხეს – ქუთაისელი ხომ არ ხარო? – მომლედ, თითქმის ყველა იცნობს ჩვენს საქართველოს.
რაც შეეხება ხალხს, ვეტყვი, რომ უბრალოდ არაფერი არ ხდება. ყველაფერს აქვს თავისი მიზეზი. მგონია, რომ რაც დამემართა, ეს არ არის ჩემი განაჩენი, ვფიქრობ, ეს იყო იმისთვის, რომ გამეგო ხალხის დამოკიდებულება ჩემ მიმართ.
გადმოცემაც კი არ შემიძლია, ისეთი ამბები ხდება ჩემს თავს და როგორი ბედნიერი ვარ ამის გამო! დიდ ყურადღებას გამოხატავენ ადამიანები მთელი მსოფლიოს მასშტაბით. ფინანსურად იქნება თუ სხვა რამ, ყოველთვის ვგრძნობ მხარდაჭერას…
ერთ ამბავს მოგიყვებით – ოუმორში უნდა გავატარო: ფეხზე გადამიარა ახლობლის მანქანამ, რომ იტყვიან, გაჭირვებულ კაცს ქვა აღმართზე დაეწიაო… ვკოჭლობდი და ექიმმა მითხრა, ნერვია დაშინებული და 6 თვე ასე გექნებაო… ქუჩაში რომ გამოვიარე კოჭლობით, ქართველებმა ხომ დამინახეს და მეორე დღეს ქართველმა ქალბატონმა დამირეკა სიეტლიდან, ჩვენ სამედიცინო აპარატურის კომპანია გვაქვს და ჩვენმა ოჯახმა ჩათვალა საჭიროდ, თქვენ სრულიად უფასოდ დაგიმზადოთ ყველაზე თანამედროვე ფეხის პროტეზიო… რად მინდა, ქალბატონო, ფეხი-მეთქი?! მან ჩათვალა, რომ რადგან ვკოჭლობდი, ფეხი არ მქონდა და მაჩუქა… მადლობა მაინც გადავუხადე… (იცინის)
-საქართველოში დაბრუნებაზე თუ ფიქრობთ?
– ბოლოს საქართველოში რომ ჩამოვედი, გადაწყვეტილი მქონდა სამუდამოდ დავრჩენილიყავი, მაგრამ დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ ჩემი ადგილი იქ არ იყო. ხომ ამბობენ, შინაურ მღვდელს შენდობა არ აქვსო… რაც უფრო დრო გავიდა და უკვე მიხვდნენ, რომ იქაური გავხდი, ტელეფონს ვამოწმებდი ხოლმე, მუშაობდა თუ არა. იმდენად არავის ვაინტერესებდი. საკმაოდ რთულად იმოქმედა ამან ჩემზე… ახლა უნდა დაინახოთ რა ამბავია, ხალხი, რომელიც დაკარგული მეგონა პირველი მსოფლიო ომის დროს, ყველა გამოჩნდა… უკვე ყველაფერზე მეცინება…
ჯანმრთელობას და ულევ წარმატებას გისურვებთ, ბატონო ლევან. უდავოდ, უნიჭიერესი მუსიკოსი ბრძანდებით. დიდი მადლობა საინტერესო ინტერვიუსთვის!
#drpkhakadze #gochadze #sheniemigranti
მასალის გამოყენების პირობები
