შინაგანი რწმენა, რომ „უნდა გაუძლო“, ემიგრანტის ცხოვრების მთავარი კანონია.
ის ყოველდღე მუშაობს — ხშირად ორმაგად, ზოგჯერ კი სამმაგად — იმისთვის, რომ ოჯახს არაფერი დააკლდეს. მაგრამ ამ დაუღალავ შრომაში ერთ რამეს ხშირად ავიწყდება: საკუთარი სხეული.
იტალიაში, საბერძნეთში და გერმანიაში მცხოვრები ქართველი ემიგრანტების უმეტესობა მძიმე ფიზიკურ შრომას ასრულებს, ხშირად უძილოდ და დაუზღვევლად.
შედეგი — ხერხემლის ტკივილი, სისხლძარღვთა პრობლემები, დეპრესია და მუდმივი დაღლილობა.
თუმცა სამედიცინო დახმარებას მხოლოდ მაშინ მიმართავენ, როცა უკვე გვიანია.
„აქ ექიმთან მისვლა ფუფუნებაა — დრო და ფულიც არ მაქვს,“ — ამბობს მაია, 48 წლის ემიგრანტი იტალიიდან.
მისი სიტყვები ასახავს რეალობას, სადაც ჯანმრთელობაზე ზრუნვა არა პრიორიტეტად, არამედ სუსტი წერტილად იქცა.
მაგრამ ეს ტენდენცია ნელ-ნელა იცვლება: ევროპაში ჩნდება დიასპორული ორგანიზაციები, რომლებიც ემიგრანტებს სამედიცინო კონსულტაციებით ეხმარებიან და ავადმყოფობის შემთხვევაშიც კი უფასო იურიდიულ მხარდაჭერას სთავაზობენ.
