მანანა ტყაბლაძე ლოს ანჯელესიდან…
ლოს ანჯელესში ცხოვრება ბევრისთვის ოცნებაა, თუმცა მანანა ტყაბლაძისთვის ეს უკვე ყოველდღიურობად იქცა. იგი ქართულ სოციალურ ქსელებში აქტიურად ქმნის კონტენტს, აზიარებს ამერიკულ ცხოვრებისეულ გამოცდილებას და თავის გამომწერებს რეალურ, დაუმუშავებელ ისტორიებს უყვება… გთავაზობთ საინტერესო ინტერვიუს, სადაც მანანა გულწრფელად საუბრობს ემიგრაციაზე, სამსახურზე, რთულ და კარგ დღეებზე… სოციალურ მედიაზე და იმაზე, თუ როგორ შეცვალა ამერიკამ მისი ოჯახის ცხოვრება…
ინტერვიუ მანანა ტყაბლაძესთან:
— მანანა, არაერთხელ შემხვედრია თქვენი ვიდეო სოციალურ ქსელში და ბოლომდე მომისმენია… ძალიან საინტერესოა კონტენტი, რაზეც საუბრობთ — ძირითადად თქვენს ემიგრანტულ გამოცდილებაზე. მოდი, ჩვენს მკითხველს უამბეთ, როგორ დაიწყო თქვენი ემიგრანტული ცხოვრება აშშ-ში?
— 2019 წელს ჩემი მეუღლე მექსიკიდან წამოვიდა. მე იმ დროს ხუთი თვის ორსული ვიყავი. დაახლოებით 11 თვე ელოდა სასამართლოებს — რამდენჯერმე გადაიდო, რაც მისთვის ცალკე წამების ტოლფასი იყო. ბოლოს, როდესაც სასამართლო ჩატარდა, მოიგო, დოკუმენტებიც მიიღო და როგორც კი გამოვიდა, დაიწყო ჩვენი ოჯახის გამთლიანებაზე ზრუნვა. შემდეგ დაიწყო პანდემია, საკონსულოები ყველგან დაიკეტა და ამის გამო ჩვენი ჩამოსვლის დროც გაიწელა. საბოლოოდ, ხუთი წლის შემდეგ შევძელით და მე და ბავშვები ჩამოვედით.
— ლოს ანჯელესში ცხოვრობთ, ხომ?
— დიახ, ჩვენ პირდაპირ ლოს ანჯელესში ჩამოვედით…
— და როგორ დაიწყო თქვენი ცხოვრება აშშ-ში ორ ბავშვთან ერთად? როგორც ერთ-ერთ ვიდეოში ამბობთ, ყველაფერი ნულიდან დაიწყეთ და ახლა უკვე საკუთარი საქმე გაქვთ…
— ამ ეტაპზე ფრჩხილების სპეციალისტი ვარ. მანამდე საქართველოში ვმუშაობდი — ჯერ ნოტარიუსად, შემდეგ იუსტიციაშიც მიმუშავია, მიკროსაფინანსო ორგანიზაციებში, ბანკშიც — სულ დოკუმენტებთან, მაგრამ როდესაც ჩემი ქმარი წამოვიდა და გადავწყვიტეთ, რომ ჩვენც წამოვსულიყავით, დავიწყე ფიქრი, აქ რა უნდა გამეკეთებინა. თავიდან მინდოდა ისეთი საქმე დამეწყო, რომლითაც შევძლებდი, ჩემს ქმარსაც დავხმარებოდი და უსაქმოდაც არ ვიჯდებოდი… არ დაველოდებოდი ენის სრულყოფილად გაუმჯობესებას. ამიტომ ფრჩხილების კეთება საქართველოშივე დავიწყე, ხელი რომ გამეწაფა და ხუთი წლის განმავლობაში ვმუშაობდი…
როგორც კი ჩამოვედი, სოციალური ქსელის ჯგუფებში დავწერე ამის შესახებ. ერთი-ორი კლიენტის შემდეგ ნელ-ნელა მოიმატა მათ რაოდენობამ — ვინც ჩემი ნამუშევრები ნახა და მოეწონა.
— თქვენი კლიენტები ძირითადად ქართველები არიან?
— დიახ, ძირითადად ქართველები არიან, უმრავლესობასთან ვმეგობრობ კიდეც. მათი დახმარებით ბევრად წინ წავიწიე — დროც დავზოგე, რადგან ყველა ცდილობდა დახმარებას, რჩევებს მაძლევდნენ… მათი ძალიან მადლიერი ვარ.
_ მანანა, ალბათ ყველა ჩვენგანს სმენია ასეთი სტერეოტიპი – „საზღვარგარეთ თუ ცხოვრობ, ქართველს უნდა მოერიდო“… ჩემთვის, როგორც ქართველისთვის, ეს ძალიან მტკივნეულია, რადგან იმდენად მცირე ერი ვართ, პირიქით — სანთლით უნდა ვეძიოთ ერთმანეთი უცხოეთში, მით უმეტეს ასეთ დიდ ქვეყნებში. გვიამბეთ თქვენი გამოცდილება: როგორი ურთიერთობა გაქვთ ქართველებთან? დიასპორა რამდენად ურთიერთობს და მხარში უდგას ერთმანეთს?
— დიახ, ჩემთვისაც სამწუხაროა ასეთი სტერეოტიპული მიდგომა… პირადად მე მაღაზიაშიც არაერთი შემთხვევა მქონია, როცა ქართველები შემხვედრან და მათთან გამოლაპარაკებას ყოველთვის ვცდილობ. აქ ეკლესიაც გვაქვს და ძირითადად იქ ვხვდებით ერთმანეთს. ჩემი საქმის მადლიერი მხოლოდ ფინანსური სარგებლის გამო კი არა, იმითაც ვარ, რომ ძალიან ბევრი ქართველი გავიცანი. ხშირად ვხედავ, რომ ისინი, ვინც მე გავიცანი, ერთმანეთსაც კი არ იცნობდნენ. მე საქმემ დამაკავშირა მათთან, მე კი ისინი დავაკავშირე ერთმანეთს.
ჩამოსვლიდან 1–2 თვის შემდეგ პოსტიც დავდე — შევიკრიბოთ ქართველები-მეთქი და შეხვედრა მოვაწყვე, სადაც 100-მდე ადამიანი შევგროვდით. ძალიან სასიამოვნო დღე იყო, ბევრმა იქ გავიცანით ერთმანეთი და დღემდე ვმეგობრობთ. ჩემი გამოცდილებით, განსაკუთრებით ძველი ემიგრანტები ცდილობენ, დაეხმარონ და გზა გაუკვალონ მათ, ვინც ახალია…
— თქვენი ვიდეოებიდან ჩანს, რომ ბავშვების სწავლა-განათლებას დიდ ყურადღებას აქცევთ და ძალიან კმაყოფილი ხართ ამ მხრივაც… გვიამბეთ, როგორ შეეგუენ ბავშვები ქართულიდან ამერიკულ განათლების სისტემაზე გადასვლას?
— ჩემი პატარა ოთხი წლის იყო, როცა წამოვიყვანე, ამიტომ სკოლის გამოცდილება საერთოდ არ ჰქონდა და ძალიან კარგად შეეგუა. უფროსი კი მე–7 კლასში იყო და საქართველოში არც ისე კარგი გამოცდილება გვქონდა. ორი სკოლა გამოვიცვალეთ — ვერ ჩერდებოდა გაკვეთილზე და ამის გამო სულ პრობლემები გვქონდა. ერთხელ ვთქვი კიდეც, რომ მიდგომები უნდა შეიცვალოს, ბავშვებს უფრო პრაქტიკული მეთოდები სჭირდებათ-მეთქი, მაგრამ დამცინეს…
სწავლასთან დაკავშირებით საქართველოში პრობლემა არ ჰქონია — პრობლემა იყო ურთიერთობები. აქ კი მოსწონს სწორედ ის, რომ ბავშვებს ისე ეპყრობიან, როგორც ზრდასრულ ადამიანებს. მასწავლებლები მათი თანასწორები არიან. თუნდაც ენის ბარიერი როცა ჰქონდა, გვერდში ედგნენ. სწავლების მეთოდებითაც ძალიან კმაყოფილია — მედალი აიღო და ყველა საგანში უმაღლესი შეფასებები აქვს. მოსწონს, რომ ყველა საგანში ბავშვები თავად არიან ჩართულები და არ უწევთ მხოლოდ დაფიდან გადაწერა…
პატარას გაკვეთილებს რომ დავესწარი, ბავშვები ძალიან თავისუფლად იყვნენ — ზოგი ხალიჩაზე იჯდა, გარემო კი ისეთი იყო, თითქოს სახლში ყოფილიყვნენ. გახანგრძლივებულზეც მყავს და როცა 5-ზე მივდივარ, მეუბნება, დამაცადე კიდევ 10–15 წუთი დავრჩებიო, წამოსვლა არ უნდა, თავს ისე კომფორტულად გრძნობს…
რა თქმა უნდა, საგნების რაოდენობა უფრო ნაკლებია, დატვირთვაც შედარებით მცირეა, მაგრამ გარემო და მიდგომა — შესანიშნავი.
— კეთილი… რას ურჩევდით მათ, ვინც აშშ-ში წამოსვლას გეგმავს? – როგორ დაიმკვიდროს თავი და იშოვოს სამსახური, თუ არც ხელობა აქვს და არც ენა იცის?
— ამ მხრივ ყველას ერთსა და იმავეს ვურჩევ: შეიძინეთ რაიმე პროფესია/ხელობა. თუნდაც ისეთი, რასაც სახლიდან შეძლებთ, სანამ საკუთარი პროფესიით დაიწყებთ მუშაობას. ვურჩევ, ცოტა მაინც ისწავლონ ენა, რადგან ამერიკა საკმაოდ ბიუროკრატიული ქვეყანაა და ყოველ ნაბიჯზე კომუნიკაცია გჭირდება.
მანქანის მართვაც ძალიან მნიშვნელოვანია — აქ სწავლა და მართვის მოწმობის აღება ძვირია. ზოგიერთ რამეში ნამდვილად სჯობს, რომ წამოსვლამდე მოემზადო.
მაგრამ ყოფილა შემთხვევები, როცა არც ენა იცოდნენ, არც მართვის მოწმობა ჰქონდათ, მაგრამ მაინც შეძლეს. არის სამუშაოები ოჯახებში, ბავშვებთან, ბევრი კურიერად იწყებს მუშაობას…
ასევე უნდა გქონდეს გარკვეული თანხა. ძალიან უჭირთ მათ, ვინც სრულიად უფულოდ მოდის — ბევრი ფსიქოლოგიურად ვერ უძლებს პრობლემებსა და წნეხს. მთავარია უნარები, ნებისყოფა და სურვილი.
— თქვენ რა პრობლემები გადალახეთ და რა სახის გამოცდილება მიიღეთ?
— მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ქმარი 5 წელი აქ იყო, მაინც ძალიან გაგვიჭირდა ჩამოსვლის შემდეგ, რადგან იმ 5 წლის განმავლობაში საქართველოში გვარჩენდა… რომ ჩამოვედით, მხოლოდ ერთი მანქანა გვყავდა და ყველაფერზე გვიწევდა ფიქრი — ბავშვების სკოლა, ბაღი, რომელშიც მე-8 მისვლაზე მიგვიღეს, აცრები იყო საჭირო უფროსი ბავშვის სკოლაში შეყვანისას, რომლებიც საქართველოში არ კეთდება… წარმოიდგინეთ, როცა არ იცი გზა, არ იცი, სად რას უნდა მიაგნო — ყველაფერი ეს ძალიან რთულია.
მართლა ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს სხვა განზომილებაში გადავედი.
აქ, თუ ერთ დღეს ვერ იმუშავებ, შეიძლება ერთი თვის განმავლობაში ვერ აანაზღაურო და ამის გამო ძალიან გაგვიჭირდა. იმდენადაც, რომ 5–6 თვის შემდეგ ბინის ქირა ვერ გადავიხადეთ და რეალურად შეიძლება ქუჩაში, კარავში აღმოვჩენილიყავით, რადგან გამოსახლების წინაშე დავდექით…
შემდეგ სახელმწიფო დაგვეხმარა — ჩემმა ქმარმა განცხადება დაწერა და გარკვეული თანხა მოგვცეს. ვიქირავეთ სომხებისგან ავტოფარეხი — სახლად გადაკეთებული. ძალიან პატარა იყო, მაგიდაც კი არ გვქონდა — ჟურნალის მაგიდაზე ვჭამდით, რადგან ადგილი არ იყო. ნაძვის ხე ეზოში დავდგით, რადგან სახლში არ ეტეოდა (იცინის)…
იქ დაახლოებით ექვს თვეზე მეტი ვიცხოვრეთ. შემდეგ ჩემმა მეუღლემ დიდი მანქანა იყიდა, ტვირთებზე დაიწყო სიარული. საბანკო ისტორიაც შევქმენით და ბოლოს სახლიც ვიქირავეთ, ნელ-ნელა პრობლემები მოგვარდა… ჩვენ ყოველთვის ვინარჩუნებთ ოპტიმისტურ განწყობას, ამან გაგვაძლებინა ასეთ რთულ მომენტებში. მეც და ჩემი მეუღლეც მუდმივად სიკეთეს გავცემთ და ვფიქრობ, ეს გვიბრუნდება უკან…
– როგორც ერთხელ თქვით, ქართული პურის გემო მოგენატრათ და ცხობა დაიწყეთ…
– კი, აქ სომხები აცხობენ ჩვენებურ პურს, თუმცა ერთი პური 6 დოლარი ღირს. ამიტომ გადავწყვიტე, თავად გამომეცხო. მჭადსაც ვაცხობ! საქართველოშიც და აქაც ვცდილობ, რომ რაც შეიძლება, ბევრი რამ სახლში გავაკეთო, რადგან ჩემთვის და ჩემი ოჯახისათვის ჯანმრთელობა ძალიან მნიშვნელოვანია. სკოლაშიც სახლიდან ვატან ბავშვებს საჭმელს. ქართულ კერძებსაც ხშირად ვაკეთებ…
– ბავშვებს როგორ უნარჩუნებთ ქართულ იდენტობას? – რომ ქართული არ დაავიწყდეთ… რა მეთოდებს იყენებთ?
– პატარას უკვე კითხვა შეუძლია ქართულად და სახლში სხვადასხვა ტექსტს ვუბეჭდავ და ვაკითხებ. როცა რაღაც ქართული სიტყვები ავიწყდება, აუცილებლად ვახსენებ და ვამეორებინებ. უფროს შვილს მისი საყვარელი მარი მასწავლებელი ონლაინ რეჟიმში ყოველ შაბათს გაკვეთილებს უტარებს ქართულ ისტორიასა და ლიტერატურაში – აცნობს ფაქტებს, ღვაწლმოსილ ადამიანებს და წასაკითხ მასალას აძლევს. ძალიან მინდა, რომ ყველაფერი იცოდნენ, ქართული აზროვნება შეუნარჩუნდეთ. ვფიქრობ, მშობლის მონდომებაზეა დამოკიდებული, რომ შვილებმა ქართული ენა, იდენტობა შეინარჩუნონ და ჯერჯერობით, ამას წარმატებით ვასრულებ…
– მიხარია! ინტერვიუს ბოლოს რას ეტყოდით ჩვენს აუდიტორიას?
– ერთადერთი რჩევა, რაც შემიძლია, გავუზიარო, ისაა, რომ აუცილებლად სწამდეთ ღმერთის, აკეთონ ბევრი სიკეთე და უკან ათასმაგად დაუბრუნდებათ…
მანანა ტყაბლაძის facebook გვერდი, გადადით ბმულზე: https://www.facebook.com/manana.tkabladze
