„ემიგრაცია – ეს არის სიღარიბისგან თავის დაღწევის უძველესი მეთოდი“, — თქვა ეკონომისტმა ჯონ გელბრეიტმა. დღეს მთელი მსოფლიოს მასშტაბით შევხვდებით ადამიანებს, რომლებიც იძულებულნი არიან, საკუთარი სამშობლო დატოვონ და სრულიად უცხო ქვეყანას შეეკედლონ. ძირითადად მათ ამ ნაბიჯის გადასადგმელად ბიძგს ოჯახის საჭიროებები და ფინანსური პასუხისმგებლობა აძლევთ.
ემიგრაციასთან ბევრი სირთულე ასოცირდება. თუ საქართველოს სტატისტიკის მიხედვით ვისაუბრებთ, აღმოვაჩენთ, რომ ჩვენს ქვეყანას ყოველწლიურად უფრო და უფრო მეტი ადამიანი ტოვებს.
ამჯერად ინტერვიუ იტალიაში მყოფ ერთ-ერთ ემიგრანტთან ჩავწერეთ, რომელიც წლებია, საკუთარი სამშობლოსგან შორს არის.
– რა გახდა მიზეზი, რომ თქვენი სამშობლოს დატოვება და სრულიად უცხო ქვეყანაში წასვლა გადაწყვიტეთ?
– ჩემმა ოჯახურმა მდგომარეობამ… რამდენიმე წელი ოჯახში საკმაოდ სტაბილური ფინანსური მდგომარეობა გვქონდა, მაგრამ მოხდა ისე, რომ ფინანსური მდგომარეობისა და დაბალი ანაზღაურებიდან გამომდინარე, იძულებული გავხდი საკუთარი ოჯახი და გარემო დამეტოვებინა და სრულიად ახალი ცხოვრება დამეწყო სრულიად უცხო ქვეყანაში.
– როდესაც სრულიად უცხო ქვეყანაში მოხვდით, რა პირობები დაგხვდათ და შეძელით თუ არა ადაპტაცია ახალ გარემოსთან და ხალხთან?
– თავიდან უცხო ქვეყანაში მოხვედრა, ცხადია, რთული იყო, რაღაც პერიოდის მანძილზე ნამდვილად გამიჭირდა, შევგუებოდი თვითონ ქალაქსაც და ოჯახს, სადაც მუშაობა მიწევდა. სამშობლოდან მოწყვეტილი ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს, მაგრამ მალევე მოვახერხე და ძალიან კარგად ავუწყვე ფეხი ყველაფერს. სანამ უცხო ქვეყანაში გავემგზავრებოდი, ინფორმაციაც მოვიძიე და რამდენიმე ძალიან კარგი ემიგრანტი აღმოვაჩინე, რომლებიც დამეხმარნენ სწრაფად ადაპტაციაში.
– რა დაბრკოლებები შეგხვდათ, როდესაც უცხო ქვეყანაში ჩახვედით?
– რასაკვირველია, პირველი და ყველაზე დიდი ბარიერი, რაც ჩასვლის შემდეგ შემხვდა, ენა იყო. აქამდე იტალიურთან შეხება არასდროს მქონია და გადასვლის შემდეგ იძულებული გავხდი მესწავლა. თან ენის გარეშე ხალხთან კომუნიკაციაც მიჭირდა. აქედან გამომდინარე, მეგობრების გაჩენაც გამიჭირდა.
მეორე ყველაზე დიდი ბარიერი აკლიმატიზაცია იყო.
– რამდენი წელია ემიგრაციაში ხართ?
– 5 წელი გავიდა, რაც უკვე ემიგრაციაში ვარ. ჩემი ოჯახისგან, საყვარელი ადამიანებისგან და სამშობლოსგან შორს.
– გენატრებათ თუ არა საქართველო და თუ კი, რა გენატრებათ ყველაზე მეტად?
– რა თქმა უნდა, პირველ რიგში, რაც ყველაზე მეტად მენატრება, ჩემი შვილებია. ძალიან პატარა იყო ჩემი გოგო, როდესაც მისი დატოვება მომიწია. მას შემდეგ მხოლოდ ონლაინ ვუკავშირდები. ასევე ყველაფერი მენატრება, რაც ჩემს სამშობლოს უკავშირდება. იქაური ჰაერიც კი სხვანაირია. სამზარეულოზე ხო საუბარიც ზედმეტია.
– გქონიათ თუ არა ისეთი მომენტები, როდესაც გიფიქრიათ, რომ ყველაფერს თავს დაანებებდით და თქვენს სამშობლოში დაბრუნდებოდით?
– დიახ, ხშირად ვფიქობ ხოლმე. როდესაც ჩემი შვილების ხმა მესმის, ისეთი შეგრძნება მეუფლება, რომ მათ ვჭირდები. მათთან ჩახუტება მინდება, მოფერება. სწორედ მაშინ ვფიქრობ, რომ ყველაფერს დავტოვებ და მათთან წავალ, მაგრამ შემდეგ მახსენდება, რომ ამ ყველაფერს სწორედ მათი კარგი მომავლისთვის ვაკეთებ, რომ არ მოუწიოთ ჩემი ბედი გაიზიარონ.
– და ბოლოს, მინდა გკითხოთ, რა მდგომარეობაა ჯანდაცვის მიღების კუთხით, გისარგებლიათ თუ არა ჯანდაცვის რაიმე სერვისით და რას იტყვით, ხომ არ წააწყდით რაიმე პრობლემას?
– ჩემი აქ ყოფნის განმავლობაში რამდენჯერმე მქონდა შეხება ჯანდაცვის სერვისთან და ამ მხრივ ნამდვილად საუკეთესო მდგომარეობაა, როცა ცუდად გავხდი, უფასოდ ჩამიტარდა ყველა გამოკვლევა და ოპერაციაც უფასოდ გამიკეთეს. მეორედ, როდესაც კორონა ვირუსი მთელს მსოფლიოში მძვინვარებდა, მეც გავხდი მისი მსხვერპლი. ჩემი მდგომარეობა ოდნავ გართულდა, ამიტომ იძულებული გავხდი საავადმყოფოში გადავსულიყავი, რაშიც ოჯახი დამეხმარა, სადაც ვმუშაობდი. პირადად მე ძალიან კარგი დახმარება აღმომიჩინეს, მაგრამ ვხედავდი, ამ ვირუსით თუ როგორ იღუპებოდა მოსახლეობის გარკვეული ნაწილი…
– დიდი მადლობა, გისურვებთ თქვენს სამშობლოში მალე დაბრუნებას და ყველა თქვენი სურვილის ასრულებას!
ავტორი: ლიზი გრიგოლავა
მასალის გამოყენების პირობები
